Vandaag ben ik jarig. Vanmorgen vroeg stonden Wubbo en Eveline op de stoep met een prachtige taart. Eveline was als verrassing speciaal voor mij naar een kookworkshop gegaan om deze prachtige taart te bakken. Normaal brengt ze ieder jaar een aantal voorjaarsbolletjes mee, net zoveel als ik jaren tel, maar dit jaar had ze al een poos geleden bedacht, dat ik ook blij zou zijn met een eigen gebakken taart. Omdat ze er iets bijzonders van wilde maken, heeft ze de taart als een halve bol gemaakt en prachtig versierd.
we hebben er met elkaar direct een stuk van gegeten en hij is verrukkelijk.
Een kleine Singer staat al lang op mijn wenslijst, niet nodig maar zo leuk. Echt fanatiek zoeken ernaar heb ik niet gedaan, maar ...... vorige week werd er een pakket bezorgd. Ik had geen idee wat er in zou zitten en als een klein kind begon ik te raden wat het zou zijn; ik zat er steeds ver naast.Het is toch erg dat je als volwassen mens zo kunt zeuren. Ik kon die doos maar niet uit mijn gedachten bannen en eindelijk werd ik uit mijn lijden verlost en mocht ik uitpakken. Het is toch erg dat je niet eens een week kunt wachten. Eerst kwam er een koffertje uit en ik had nog niets in de gaten. Dat koffertje lijkt op een koffer waar vroeger grammofoonplaten in bewaard werden, maar toen de koffer openging, viel ook mijn mond open. Dit had ik nooit verwacht. Ik ben zo blij als een klein kind, iedereen die komt, moet kijken en bewonderen.
Deze week heb ik alleen maar op het Singertje genaaid; hij loopt als een trein, ik ben er niet achter weg te slaan. Hij staat op de keukentafel, zodat ik er steeds naar kan kijken.Er zijn een paar verjaardagscadeaus uit mijn jeugd, die ik nooit vergeet, zoals bijvoorbeeld op mijn achtste verjaardag de sprookjes van Grimm met tekeningen van Anton Pieck, stukgelezen en weer aan elkaar geplakt met cellotape.
Op mijn negende kreeg ik kunstschaatsen, helaas niet met de felbegeerde witte laarsjes, maar met zwarte. Dat had niemand en je wilt geen uitzondering zijn, maar mijn ouders kenden geen tere kinderziel. Ik heb er twee winters op geschaatst. Toen waren de laarsjes te klein en kreeg ik alsnog witte.
Toen ik tien werd, kreeg ik een echte Bosatlas. Soms kijk ik er nog in en zie ik hoe de topografie van ons land veranderd is. We kregen in de vierde klas voor het eerst Aardrijkskunde en dat vond ik een leuk vak, alleen die blinde kaart, vreselijk. In de vijfde klas een leren schooltas met voorop twee vakken (hij is de eerste avond mee naar bed geweest, omdat hij zo lekker rook). Mijn hele middelbare schooltijd heb ik hem gebruikt. Daarna heeft Wil hem nog opgebruikt, dus die bestaat niet meer.
Daarna de werkstukjes van de kinderen en de eerste van hun zakgeld gekochte cadeautjes. De werkstukjes zijn er nog. Onze zolder is van elastiek. Nu komen er de tekeningen van de kleinkinderen bij.
Zondag wordt het feest met de kinderen gevierd, dus vanavond kan ik nog even de patronen voor het quiltcafé van morgen voorbereiden.
Ik hoop dat veel dames hun middenstuk klaar hebben. Ik ben er zo nieuwsgierig naar.
Meisjes, ik heb niet gebakken, maar de taartjes voor morgen gekocht. Geen tijd. Ik zit achter mijn machientje te glunderen.
Tijd voor koken gun ik mezelf ook niet. Dat heeft ook zijn voordelen, want Wil kan heel goed koken en hij vindt het gelukkig ook leuk om te doen. Dus zalm, garnalen, broccoli, kastanjechampignons, tomaatjes en een uitje. Ziet dit er niet smakelijk uit?
