Een Hondenleven

Wat is een hondenleven toch zwaar. Jan heeft twee manden tot zijn beschikking, maar legt zijn moede hoofd liever op iets zachts. Hoe meer gestapelde kussentjes, hoe prettiger hij het vindt. Hij is nu acht jaar en wordt steeds brutaler. Vroeger sprong hij snel van de bank af, als we binnenkwamen, maar nu gluurt hij even door zijn oogharen en denkt "dit is mijn goed recht als hond op leeftijd".

Het nieuwe dak vordert gestaag. Jammer genoeg hebben we maar toestemming gekregen voor één dakkapel van de gemeente.

Vrijdagmorgen heb ik aan iedere tafel in het quiltcafé besproken dat je alles wat je naait het beste weer terug kunt leggen op de juiste plaats, zodat je bij de volgende stap niets verkeerd aan elkaar zet. Maar ja, dat geldt natuurlijk niet voor mijzelf. Wat zou ik zijn zonder tornmesje?


En achteruit naaien maar weer!

Zo is het beter.

Vandaag zijn we op bezoek geweest bij Roos en Merel. Ik had de Ipad meegenomen, zodat Merel kon laten zien, dat ze met een verjaardagspartijtje van een vriendinnetje naar het Afrika Museum is geweest en wat ze daar allemaal gezien heeft.

Roos heeft samen met opa haar huiswerk besproken.
Wat zijn ze toch snel groot.

Morgen vul ik mijn dag met het snijden van fat quarters en het uitprijzen van de nieuwe stoffen. Als ik tijd over heb, teken ik een nieuw blok voor de Amphora/Sampler en tussendoor komen ook nog de normale huishoudelijke taken voorbij.