Pasen

 We hebben een heerlijk weekend achter de rug. Zaterdag waren de kleinkinderen bij ons en ze bleven ook logeren. Voor Willem was dat natuurlijk groot feest.
Dit jaar zijn we voor een keertje afgeweken van de traditie die we al veel jaren koesteren, namelijk allemaal hier slapen, met elkaar eieren zoeken en dan brunchen, voor de mannen graag met gebakken bacon, worstjes en eieren zoals in Engeland gebruikelijk.

 Maar wat dan wel? Een paar maanden geleden kwam ik een advertentie tegen van de pannenkoekenboot in Nijmegen. Dat leek ons leuk voor groot en klein en omdat iedereen in de familie de Paasdagen vrijhoudt om die met elkaar door te brengen, was het geen enkel risico om zonder overleg te reserveren. Zo kon het een verrassing blijven.
Zondagmiddag waren we goed op tijd aan de kade in Nijmegen. Stel je voor dat de boot zonder ons vertrekt. De tocht duurde van 13.30 tot 16.00 uur. We hadden prachtig winderig Hollands weer waar ik zo van houd, met onze mooie wolkenluchten, daar kan voor mij niets tegenop.
De organisatie op de boot was geweldig, geen geduw of gedrang, ieder familie een eigen tafel, de kinderen mochten rondlopen en onder begeleiding ook naar buiten.

 Wij zijn geen kinderen meer, maar op het dek verpozen vinden wij ook heerlijk.

De dag was nog lang niet voorbij voor de kinderen.
Wij wonen in de buurtschap Exel en daar wordt ieder jaar voor kinderen tot 12 jaar een fakkeloptocht georganiseerd.
Wij hebben de kinderen daarvoor opgegeven, want misschien is dit het laatste jaar dat ze dat allemaal leuk vinden. Roos is nog net jong genoeg en Willem is dit jaar oud genoeg en Merel past zich altijd moeiteloos aan.

 De kinderen hebben met hun fakkels het vuur aangestoken. Voor Willem was het toen toch echt bedtijd en de meisjes zijn opgebleven tot ze omvielen.

 Ook de tweede Paasdag was een feestdag voor allemaal. Onze Ellen werkt op Huis Verwolde en ze was vandaag aan de beurt om rondleidingen te verzorgen.
De kinderen thuis goed geïnstrueerd dat ze zich moesten gedragen en net doen alsof ze Ellen niet kenden. Willem had het goed begrepen en speelde het toneelstuk heel overtuigend door aan zijn moeder te vragen:"Mevrouw, waar kan ik mijn jas ophangen?"
Wij denken dat we in de groep waarbij wij hoorden niet zijn opgevallen en dat was ook de bedoeling.

 Ellen in actie in de Japanse kamer. Ze heeft een aandachtig publiek

Natuurlijk kun je niet aan een quilt voorbijgaan zonder die te fotograferen. Betrapt door mijn eigen man.

Het is al wat laat, daarom morgen een blog met het blok van de week nr 3!
Welterusten.